Lena is dementerend en erg onrustig. De onrust en chaos in haar hoofd heeft zich, zoals elke dag, meester gemaakt van haar lichaam. Totdat we iets ontdekken wat haar rustig maakt. 

tekst: Maaike van Rossum

Zittend op haar billen schoof ze door de gang. Een afschuwelijk, mensonterend gezicht. De onrust en chaos in Lena's* hoofd had zich, net als elke dag, meester gemaakt van haar lichaam. Ik wilde haar helpen, maar kon haar niet bereiken. Samen met een collega probeerde ik haar wat rust te geven in een stoel. Maar ze had geen rust. Niet in haar hoofd en niet in haar lichaam. Het frustreerde me: ik wilde haar zo graag helpen, maar wist niet hoe. Het maakte me verdrietig om te zien hoe ze zichzelf telkens verloor. Het voelt als falen als een cliënt bijna geen momenten meer heeft waarop ze geniet van het leven.

Rituelen

Intussen zijn we een jaar verder. De Lena van toen en nu is een verschil van dag en nacht. Soms is het goed om te erkennen dat je niet alle antwoorden hebt en dat er hulp van buitenaf nodig is. Hulp die ik, samen met collega's, arts, psycholoog, familie en overige betrokkenen, vond bij het Centrum voor Consultatie en Expertise (CCE). Samen hebben we ervoor gezorgd dat het laatste stuk in Lena's leven weer waardevol is. Een van de adviezen was: het inslijten van rituelen.

Muziek verbindt

Samen met Lena heb ik nu zo'n ritueel. Als ik haar naar bed wil brengen, vraag ik haar of ze nog weet welk liedje we altijd samen zingen. Haar ogen lichten op en ze antwoordt: 'Als je begint met zingen, weet ik het vast weer.' Zodra ik het eerste woord zing, zingt ze vol overgave met me mee: 'Que sera, sera'. Zo lopen we hand in hand naar haar kamer. Muziek is een bijzonder middel om contact te maken met mensen met dementie. Muziek verbindt!

Veiligheid

Als ik Lena in bed heb geholpen, ga ik bij haar zitten. Ze houdt van warme zorg: het noemen van haar voornaam, aanrakingen, een knuffel of een kus op de wang. Het geeft haar een gevoel van veiligheid en geborgenheid. Haar hand zoekt de mijne en we praten nog even. Ik vraag haar, zoals altijd: 'Goh Lena, zullen we nog één keer samen zingen?' Haar ogen lichten weer op en samen zingen we nogmaals ons liedje. Als de laatste woorden van het lied wegsterven, kijkt ze me vol rust aan en zegt tegen me: 'Wat fijn dat jij mij zo goed kent en dat ik bij jou mag zijn.'

Als ik de momenten zie waarop Lena geniet, dan besef ik dat we niet gefaald hebben, maar dat we alles gedaan hebben om er voor haar te zijn. Ik ben dankbaar dat ik haar rust en veiligheid kan bieden en denk aan het refrein van ons liedje: 'Whatever will be, will be. The future's not ours to see. Que sera, sera. What will be, will be.'

Bron: Nursing